Góra Birów – historia

Wznosząca się na wysokość 461 m n.p.m. Góra Birów, będąca dziś jednym z ulubionych miejsc polskich amatorów wspinaczki i grotołazów, może pochwalić się bardzo długą i bogatą historią. Charakterystyczna niecka wieńcząca to wzniesienie o stromych zboczach sprawia, że od tysięcy lat miejsce to było wykorzystywane jako bezpieczne schronienie dla osadników pochodzących z różnych kultur.

Góra Birów w epoce kamienia i brązu

Jak wynika z badań archeologicznych, jaskinie Góry Birów były miejscem zakładania obozów myśliwych już ponad 30 tys. lat temu – opowiada nasza rozmówczyni z Zamku Ogrodzieniec.

Występujące tu skały stanowiły świetny materiał do wykonywania prostych narzędzi, toteż już w I i II tysiącleciu przed naszą erą na szczycie góry działały pierwsze pracownie rzemieślnicze. Właśnie na ten okres datuje się bytność pierwszych osadników zajmujących się rolnictwem. Społeczność ta stopniowo rozrastała się i wkrótce Góra Birów stała się centrum całego zespołu osad, reprezentujących kulturę zwaną dziś łużycką.

W kulturowym tyglu Góry Birów

Góra Birów często zmieniała swoich osadników. W IV i V wieku zamieszkiwały ją plemiona germańskie, najprawdopodobniej Wandalowie, którzy pozostawili po sobie pamiątki w postaci naczyń i ozdób z brązu, żelaza i srebra. W XIII wieku znajdowała się tu osada słowiańska. To właśnie Słowianie założyli tu cmentarz kurhanowy, a wokół góry wznieśli fortyfikacje. Na podstawie licznych znalezisk archeologicznych o charakterze militarnym można wnioskować, że znajdowała się tu strażnica wojskowa, strzegąca granic Królestwa Polskiego. Niestety, w wyniku walk polsko-czeskich gród został doszczętnie spalony w I poł. XIV wieku. Niestety, po zniszczeniach dokonanych przez ogień grodu na Górze Birów nie odbudowano. Osady przeniosły się w kierunku Ogrodzieńca i Podzamcza, a funkcję grodu przejął właśnie Zamek Ogrodzieniecki.