Zasady działania przydomowej oczyszczalni ścieków

Jeśli Twój dom nie ma dostępu do sieci kanalizacyjnej, a chcesz pozbywać się nieczystości płynnych w sposób ekologiczny, zainteresuj się tanią metodą uzdatnienia ścieków. Dowiedz się, gdzie można używać drenażowej oczyszczalni ścieków i jak jest zbudowana. Wyjaśnimy również  zasady jej działania i uzasadnimy, dlaczego warto zdecydować się na budowę przydomowej oczyszczalni ścieków.

Ekologiczne przydomowe oczyszczalnie ścieków

Przydomowe oczyszczalnie ścieków to doskonałe rozwiązanie dla większości domów jednorodzinnych i budynków, które nie mają dostępu do miejskiej lub gminnej sieci kanalizacyjnej. Są ekologiczną alternatywą dla bezodpływowych zbiorników na płynne odpady bytowe, tzw. szamb. Przydomowe oczyszczalnie ścieków pozwalają na niekłopotliwe i tanie uzdatnianie nieczystości. Na dodatek można je w dość dowolny sposób konfigurować w zależności od potrzeb i zastosowanych urządzeń. O ich uniwersalności niech świadczy fakt, że mogą być budowane na posesjach o różnej, nawet stosunkowo niewielkiej powierzchni, a także to, że jedna oczyszczalnia może obsługiwać dwa sąsiadujące ze sobą obiekty.

Mechanizm drenażowego oczyszczania ścieków jest stosunkowo prosty i nie wymaga skomplikowanych instalacji. Wystarczy jedynie zainwestować w osadnik  gnilny oraz układ drenażowy. Wszystkie elementy i akcesoria do budowy drenażowych oczyszczalni ścieków dostępne są w firmach, które zajmują się projektowaniem i montażem instalacji. Dobrym przykładem takiej firmy jest działający w rejonie Włocławka Zakład Przetwórstwa Tworzyw w Chełmicy Małej, który oferuje także zbiorniki na deszczówkę, studnie wodomierzowe, zbiorniki na opryski oraz buduje przepompownie ścieków.

Uzdatnianie ścieków rozpoczyna się w osadniku gnilnym

Pierwszy etap uzdatniania płynnych nieczystości bytowych z domów jednorodzinnych i podobnych obiektów przebiega w osadniku wstępnym, zwanym również osadnikiem gnilnym. W tym szczelnym zbiorniku zachodzą ważne dla oczyszczania ścieków procesy. Przede wszystkim zanieczyszczenia ulegają powolnej fermentacji bez udziału tlenu. Na tym etapie bardzo ważny jest udział kultur bakterii. Dostarcza się je poprzez stosowanie specjalnych preparatów enzymatycznych do biodegradacji zawartości przydomowych ekologicznych oczyszczalni ścieków. Dzięki temu procesy przebiegają szybciej i bardziej efektywnie. Bakterie redukują ilość osadów oraz zwiększają ich upłynnienie.

W osadniku gnilnym przefermentowane zanieczyszczania dzielą się na frakcje. Znaczna ich część rozkłada się do postaci substancji, które ławo rozpuszczają się w wodzie. Resztę zanieczyszczeń  stanowią nierozpuszczalne związki mineralne. Lżejsze frakcje unoszą się na powierzchni cieczy, tworząc kożuch. Pozostałe, o większej gęstości niż woda opadają na dno zbiornika, gdzie gromadzą się w formie osadu. Podczas fermentacji w osadniku gnilnym wydzielają się gazy, które muszą zostać koniecznie odprowadzone na zewnątrz instalacji.

Drenaż ścieków

Ścieki po wstępnym oczyszczeniu w osadniku gnilnym przepływają do dalszej części instalacji. Po przejściu poprzez specjalny filtr siatkowy lub z wkładem filtrującym dostają się do układu drenażowego. Jest on zbudowany z rur perforowanych, które układa się pod powierzchnią terenu. Poprzez równomiernie rozłożone dreny oczyszczona ciecz zostaje rozprowadzana do gleby. W niej następuje proces naturalnej filtracji przez mikropory gleby, a więc osadzania się dużych zawiesin oraz drobnoustrojów. Natomiast rozpuszczone w wodzie związki mineralne i organiczne przedostają się głębiej i wnikają do gruntu. Ilość ciągów drenażowych, ich sumaryczna długość oraz rozkład muszą być dopasowane do ilości dostarczanych ścieków, wielkości osadnika gnilnego oraz możliwości gruntowych działki. W oczyszczalniach przydomowych zazwyczaj nie stosuje się więcej niż cztery ciągi drenarskie i żaden z nich nie powinien być dłuższy niż 20 m.

Umiejscowienie elementów oczyszczalni przydomowych

Właściciele domów bez dostępu sieci kanalizacyjnej zobowiązani są gromadzenia nieczystości płynnych w zbiornikach na płynne odpady bytowe lub do uzdatniania ich w przydomowych oczyszczalniach ścieków. Niestety nie zawsze to drugie rozwiązanie jest możliwe. Drenażowa oczyszczalnia ścieków wymaga bowiem odpowiedniego miejsca na umieszczenie ciągów drenarskich. Dlatego mogą być montowane jedynie przy budynkach, których działki pozwalają na zagłębienie instalacji do gruntu i spełniają warunki zawarte w Rozporządzaniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. 2002 nr 75 poz. 690) i ustawie z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz.U. 2017 poz. 1566) oraz w innych branżowych rozporządzeniach.

Bardzo ważne jest właściwy wybór miejsca na osadnik gnilny. Może być on usytuowany:

• nie mniej niż 2 m od granicy działki i drogi,

• co najmniej 15 m od najbliższej studni,

• 1,5 m od rur gazowej i wodociągowej,

• 0,8 m od przewodów elektrycznych.

Jaki osadnik gnilny wybrać?

Drenażowa oczyszczalnia ścieków składa się z kilku podstawowych elementów. Najważniejszym z nich jest osadnik gnilny z filtrem. Wielkość osadnika gnilnego zależy od ilości ścieków bytowych, czyli od ilości użytkowników. Najczęściej dostępne są osadniki o pojemności od 1500 do 8000 litrów. Nowoczesne i wytrzymałe osadniki gnilne wykonane są zazwyczaj z laminatu poliestrowo-szklanego. Materiał ten powstaje poprzez przesycanie warstw mat i tkanin szklanych żywicą poliestrową. Proces ten może przebiegać ręcznie przy użyciu pędzli lub wałków albo poprzez natryskiwanie na jednorazowe formy. Łatwe w formowaniu laminaty poliestrowo-szklane są lekkie, wytrzymałe i odporne na korozję, uszkodzenia chemiczne i mechaniczne oraz wpływ środowiska. Dlatego materiał ten doskonale sprawdza się także przy budowie studni wodomierzowych, zbiorników na deszczówkę, czy też zbiorników do przepompowni ścieków.