Nowoczesne rozsiewacze jednotarczowe i dwutarczowe. Charakterystyka

Nawożenie jest niezbędną częścią procesu uprawy roli. Pozwala na uzyskanie wyższych i lepszych jakościowo plonów przez ochronę przed biologicznymi zagrożeniami czy wyleganiem roślin. Od równomierności rozsiewu zależy efekt nawożenia, dlatego ważny jest też dobór odpowiedniej maszyny. Do dyspozycji są rozsiewacze jedno- i dwutarczowe. Czym się one różnią i jakie są ich główne cechy?

Rozsiewacze jednotarczowe

Modele jednotarczowe są często nazywane lejkami ze względu na charakterystyczny, stożkowy kształt. Charakteryzują się bardzo prostą konstrukcją i adekwatna do niej niższą ceną. Standardowa ładowność zbiornika wynosi około 300-400 kg. Mechanizm rozrzutowy składa się tylko z jednej tarczy, która stwarza większe ograniczenia w precyzyjnym rozsiewaniu nawozów czy wapnia w stosunku do urządzeń dwutarczowych.

Słabą stroną rozsiewaczy jednotarczowych jest brak precyzji pracy. Trudność sprawia przede wszystkim uzyskanie symetrii wysiewu, co oznacza, że nawożenie nie obejmuje jednakowej przestrzeni po lewej i prawej stronie maszyny. Wymaga to regulowania sposobu wyrzucania nawozu przez zmianę miejsc a jego dozowania na tarczę. Czynność ta nie należy do prostych i wymaga od rolnika doświadczenia. Nie ma on też możliwości wzrokowej oceny zachowania symetrii rozrzutu z dwóch powodów:

• szerokość rozrzutu jest większa niż szerokość robocza,
• szerokość rozrzutu jest uzależniona od rodzaju nawozu czy wapna, jego struktury i stopnia granulacji.

Stąd wynika, że rozsiewacze jednotarczowe, chociaż ekonomiczniejsze w zakupie, nie gwarantują tak dobrych efektów jak maszyny dwutarczowe. To z kolei może się przekładać na wysokość i jakość plonów np. przez wyleganie roślin w strefach pozbawionych nawozu – wyjaśnia przedstawiciel firmy Świt-Rol, która zaopatruje rolników w maszyny.

Modele tego typu sprawdzają się jednak na małych polach i są tanie, co jest ich ogromną zaletą.

Rozsiewacze dwutarczowe

Urządzenia dwutarczowe przeznaczone do rozsiewania nawozów i wapna są bardziej złożone konstrukcyjnie i dokładniejsze w pracy. Mają też większą ładowność, bo do zbiornika można zapakować od 500 do 1200 kg substancji. Ponadto istnieje też możliwość jej zwiększenia przez instalację dodatkowych nadstawek. Wymaga to wprawdzie solidnego ciągnika, ale podczas jednego przejazdu można rozpylić nawozy na znacznej powierzchni pola. Pozwala to zaoszczędzić czas i paliwo.

Konstrukcja takiego rozsiewacza opiera się na dwóch tarczach, które obracając się, rozsiewają materiał symetrycznie po obu stronach trasy przejazdu ciągnika. Dlatego jedyną cechą, która decyduje o zasięgu rozrzutu, jest jakość nawozu. Na skuteczność rozsiewu wpływa też konstrukcja obu tarcz. Są one wyposażone w łopatki różnej długości, które odpowiadają za rozrzut zarówno daleko od maszyny, jak i w jej bezpośrednim sąsiedztwie. W nowoczesnych maszynach łopatki i tarcze są wymieniane, co pozwala na utrzymanie skuteczności nawożenia przez wiele lat. Dozowanie substancji odbywa się grawitacyjnie przez specjalne otwory w zbiorniku, zamykane i otwierane dźwignią umieszczoną w kabinie ciągnika.